Narinig kong muli ang tinig mo
Hindi pa rin siya nagbabago,
Tulad pa rin siya ng dati
Nang huling magniig ating mga kaluluwa:
Malamyos pa rin, walang ‘sing tamis
Tulad ng banayad na ihip ng hangin
Sa dalampasigan, tulad ng tunog ng alon
Tuwing nakikipagniig sa pampang…
Agad kong naisip ang mga mata mo
Anaki’y bituin sa payapang kalangitan.
Sa malamig, malungkot, maligayang
Mga gabi ng buwan ng Disyembre
Mga matang madalas kong titigan noon;
Mga matang nagtatago ng lihim
Na pagkaminsa’y hindi ko mawari, matunton
Kahima’t bukas na aklat ang buhay mo.
Bakit nga kaya? Kahit na lumipas na
Ang libong sandali, tila mga kasasay
Na babalik sa pugad tuwing dapithapon
Ang mga alaala mong madalas nagpapakirot
Sa puso kong halos ayaw nang tumibok—
Parang mga larawang nagsabit sa dingding
Ang mga gunitang nakapagpapamanhid
sa kaluluwa at sa espiritung ayaw manahimik
Dahil laging ibig maglimayon,
Libutin ang dating mga likmuang
Lihim nating tagpuan noon
Subalit mga libingan ngayon
Ng mga naunsiyaming pangarap
At niluoy na pagtatangi at mga pagsamba.
Datapwa’t naroroon pa rin
Ang pag-asang muli’y lingunin,
Tapunan ang sulyap ang mga anino;
Kandiliin sa bisig ang hapay,
Langong diwang naglalakbay
Patungo sa dating likmuan:
Na malayang nahahaplos ang iyong pisngi,
Nahahagkan ang matamis, kimi mong ngiti,
Napapahid ng may pagsuyo ang luhang naglalandas,
Nagbubuhat sa mga mata mong salamin ng mga pangarap,
Naidadaiti ang palad sa iyong magandang balat
Samantalang hindi naman madama ang sarili—
Na malayang nasasabi ang mga salitang
Lagi na lamang kubli tuwing may liwanag
Samantalang naibubulong naman kung gabi;
Kung saan ang katotohanan ang mga ilusyon
At bahagi ng hindi matinag na reyalidad ang mga panaginip.
Upang minsan pa’y malasap ang lasa ng sariling luha
At kandilihin kahit paano ang sariling tuwa;
Namnaming muli ang tamis at pakla ng pag-asang
Pagbibigyan mong muling maihilig ka sa aking balikat
At maampong muli sa aking kandungan, gaya nang dati.
Tulad noong panahong pinaniwala ang sariling
Nasuklian ang mga salita bagaman naroon ang pananahimik:
Tatagpuin muli kita, minsan, isang hapon
Upang suyuin muli puso mong
Singganda ng panginoring pinapula
silahis ng papalubog na araw:
Doon sa likmuang bagaman sumasagi
Sa alaala’y alam kong nalimot na
Dahil ang puso’y siphayo’t narahuyo
Sa kulay ng kalungkutan at impit na pagluha…
* Naisulat noong 2004, muling tinipa at isinaayos ngayong ika-24 ng Hunyo, 2012
